Η βδομάδα που πέρασε ήταν η χειρότερη της ζωής μου. Ένοιωσα τη μοναξιά μου να παγιώνεται σα μόνιμη, σκληρή και αμείλικτη σύντροφος. Η παραδοσιακή δυσθυμία μου αυξήθηκε, ο χρόνος επεκτάθηκε απειλητικά, μαύρες σκέψεις με γέμισαν, παρηγοριά καμιά. Μουσική, διάβασμα και τα λοιπά απέβησαν μάταια. Το ίδιο και η παραδοσιακή συνταγή της εργασιοθεραπείας. Ούτε οι φίλοι, ούτε οι γνωστοί, ούτε κανένας δε μπόρεσαν να βοηθήσουν. Και μάλλον σκόπιμα απέφυγα τα πολλά-πολλά μαζί τους.
Μαύρα χάλια, δηλαδή. Και τι να κάνω; Άρχισα την αυτό-ανάλυση.
«Τι έχεις, ρε αγόρι μου;» - αγόρι παρά κάτι εξήντα, θα μου πείτε, αλλά είπα να με καλοπιάσω - έθεσα το ερώτημα στον εαυτό μου. «Γιατί ζορίζεσαι και σ’ έχει πάρει από κάτω;». Μούγκα ο δικός σου!
«Ρε» του λέω «μήπως τα πήρες επειδή το ηρωϊκό σου πανεπιστήμιο αναβάλλει για καμιά δεκαπενταριά μέρες την έναρξη της εξεταστικής περιόδου;».
Το κτήνος μέσα μου έμεινε βουβό, αν και αισθανόμουνα τους συλλογισμούς να απλώνονται με ταχύτητα ηλεκτρονικού υπολογιστή. Δυο χρόνια τώρα το Πάντειο αργούσε περί τον ενάμιση μήνα να ξεκινά τα μαθήματα – έτσι, χωρίς κατανοητό λόγο. Φέτος όμως, αρχίσαμε στην ώρα μας και το τέλος του εξαμήνου ήταν γνωστό: 18 Ιανουαρίου άρχιζαν οι εξετάσεις. Αμ δε! Ο πρύτανης ζήτησε από τη σύγκλητο την αναβολή για δύο περίπου εβδομάδες, επειδή δεν είχε φροντίσει να γίνει μειοδοτικός διαγωνισμός για την αναπαραγωγή των σημειώσεων – όπως κυκλοφορεί ευρέως – ή για κάποιον άλλο δύσκολο να γίνει πιστευτός λόγο. Σε λίγο κατάλαβα ότι η επεξεργασία έλαβε τέλος. «Αρνητικό» πήρα τη μονολεκτική απάντηση.
Μπήκα σε αμηχανία. Αποφάσισα να γίνω πιο ελαστικός και να χρησιμοποιήσω προχωρημένες τεχνικές. «Δε μου λες το λόγο, πες μου τουλάχιστον τι αισθάνεσαι», είπα/
«Να, ρε συ. Νοιώθω ότι δε με θέλει κανένας στην παρέα του. Νοιώθω αποκλεισμένος, έξω από τα πράγματα, στερημένος κοινωνικής συντροφιάς και αναγνώρισης».
Κόντεψα να πέσω κάτω. «Τι λες ρε!», αγρίεψα. «Όλο έξω είσαι, όλο παρέες και ταβέρνες και μπαράκια και φίλους που σε αγαπάνε και στο δείχνουν. Τι άλλο θέλεις;»
Σιωπή πάλι. Ωστόσο, ένοιωθα τις αντιστάσεις να κάμπτονται. «Να, ήθελα αίγλη» ψιθύρισε. «Και από πότε επιζήτησες την αίγλη εσύ που κυμαίνεσαι μεταξύ καθωσπρεπισμού και περιθωρίου;» του αντιμίλησα, ενώ η πίεσή μου ανέβαινε στο κόκκινο. «Τι υποκριτικό κτήνος που είσαι!» συνέχισα. «Όχι, αίγλη, Αίγλη με κεφαλαίο. Ήθελα να με είχε καλέσει ο Κύρκος». «Δεν είμαστε καλά! Και γιατί να σε καλέσει; Εδώ δεν κάλεσε άλλους και άλλους, εσένα θα καλούσε; Δεν κάλεσε τον πρόεδρο, δεν κάλεσε το Μαργαρίτη, ούτε καν το Μπαγιώργο. Δεν κάλεσε ούτε το Μητσοτάκη, ούτε τους επιγόνους του. Γιατί να καλέσει εσένα; Για την ασήμαντη παρουσία σου στην αριστερά;»
Ξεροκατάπιε με δυσκολία. «Όχι μωρέ. Άλλωστε πάντα αντίθετοι ήμασταν, ακόμα και όταν ήμασταν στην ίδια όχθη, αλλά πάντα απέναντι. Αλλά να, είμαι καθηγητής πρωτοβάθμιος, πρόεδρος επιστημονικής εταιρείας, υπήρχαν και άλλοι συνάδελφοι καλεσμένοι …». «Ψώνιο» κραύγασα ασυγκράτητος. «Ξεχνάς ότι ανήκεις στην κατηγορία των ηττημένων, το έγραψε ο Αλιβιζάτος καθαρά στην Καθημερινή πριν ένα μήνα (13/12/09), ότι υποθάλπεις τις βίαιες αριστερίστικες εκδηλώσεις, ότι έχεις συμβάλει στη διάλυση του πανεπιστημίου;»
«Στο Πάντειο, πάντως, το πανεπιστήμιο διαλύεται και από την παρούσα πρυτανεία που στηρίχθηκε από καλεσμένο του Λεωνίδα και τους φίλους του» τον άκουσα να μουρμουρίζει και αμέσως πιο επιθετικά «ή μήπως εμείς οι ηττημένοι διοικούμε τα πανεπιστήμια και οργανώνουμε αναπομπές για τους μη αρεστούς χωρίς νόμιμη αιτιολόγηση, ενώ αποδεχόμαστε εκλογές που πάσχουν τόσο στην τυπική (π.χ., διδακτορικά που έχουν εκπονηθεί από κοινού με άλλους), όσο και στην ουσιαστική τους διάσταση;»
Έκανα λίγο πίσω. Το θεώρησα λίγο αφελές το επιχείρημα. Άλλωστε προς τι ο διαχωρισμός σε νικητές και ηττημένους πανεπιστημιακούς, αν όχι και γι’ αυτό; «Ούτε τη Μπουρνόβα κάλεσε» είπα συμβιβαστικά και αλλάζοντας εύσχημα το θέμα. «Και πάντως ο Κύρκος θέλει κοντά του νικητές και όχι ηττημένους. Πολιτικούς με αστραφτερή σκέψη, διανοούμενους με ρίζες στην κοινωνία, επιχειρηματίες με επιφάνεια και κοινωνικό έργο, εργάτες …» κόμπιασα «αλήθεια, ήταν κάποιος τέτοιος εκεί;» ρώτησα τραυλίζοντας. Σιωπή. Το κτήνος δε μίλησε για λίγο, αλλά το είπε «Κατάλαβες γιατί ήθελα να ήμουν εκεί; Γιατί εκεί ήταν ολόκληρο το έθνος, πλην των αποκλήρων».
Μπλέξαμε στη σημειολογία, σκέφτηκα, ανάθεμα που του την έμαθα στα νιάτα μας.
Άφησα τον εαυτό μου στη θλίψη του. Η κατάστασή του επιδεινώθηκε όταν στις ειδήσεις άκουσε τον υπουργό κο Παπακωνσταντίνου να δηλώνει ότι θα μιλήσει με το ΣΥΡΙΖΑ μόνο, αν ο Τσίπρας βρει κάμποσα εκατομμύρια για να σώσει την Ελλάδα. «Άλλη μια πόρτα φάγαμε» μούγκρισε και, πριν του πω «εκεί που μας χρωστάγανε, ζητάνε και το βόδι» κλείστηκε στο δωμάτιο, σφραγίζοντας πόρτες και παράθυρα. Και εγώ πήρα σβάρνα τα φαρμακεία για αντικαταθλιπτικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου