Αν ήμουν θεός σ' αυτή τη χώρα, με δύναμη θεϊκή, όχι της πλάκας, θα
έκανα τα πάντα να συνεχιστεί η απεργία των εργαζομένων στη "συλλογή"
των σκουπιδιών μας.
Όχι τόσο για να εξασφαλίσουν την εργασία τους (ναι, και γι' αυτό), ούτε για να
πλήξω την κυβέρνηση. Αυτό το κάνει μόνη της μια χαρά.
Αλλά θα συνέχιζα την απεργία μέχρι οι ηλίθιοι κάτοικοι
αυτής της Γης καταλάβουν πόσο εξαρτημένοι είναι από την εκτέλεση των εργασιακών
καθηκόντων ομάδων που τις κοιτάμε αφ' υψηλού και με τη μύτη επάνω:
Σκουπιδιάρηδες, λοιπόν, καθαρίστριες, νοσοκόμες, συνοδοί ηλικιωμένων και
παιδιών, τραυματιοφορείς, πυροσβέστες, ντελιβεράδες, άνθρωποι του μόχθου, του
σωματικού μόχθου.
"Επαγγέλματα χαμηλού κοινωνικού κύρους", όπως είπε κάποτε κάποιος και
γίναμε μπίλλιες.
Ναι, είμαστε απόλυτα εξαρτημένοι από αυτούς, τους ταπεινούς που ιδρώνουν και
βρωμίζουν τα χέρια τους για να νομίζουμε τα δικά μας καθαρά, που διακινδυνεύουν
με αρρώστιες για να μείνουμε εμείς υγιείς.
Ναι, βεβαίως, και η δική τους ζωή εξαρτάται από τη δική μας δουλειά. Μόνο που τους ζητάμε,
ή απαιτούμε κιόλας, να μας σέβονται γι' αυτό που κάνουμε, ό,τι είναι αυτό που
κάνουμε.
Και πρέπει επιτέλους να δείξουμε και εμείς το σεβασμό μας σ' αυτό που κάνουν,
και κάτι περισσότερο: Ευγνωμοσύνη.
Γιατί χωρίς τους σκουπιδιάρηδες δε ζούμε. Χωρίς του γελοίους και γελοίες των
τηλεοπτικών μας εκπομπών, ζούμε μια χαρά.
Αν
ήμουν θεός, θα συνέχιζα την απεργία τους μέχρι όλοι εδώ και εκεί και πιο πέρα
νοιώσουν καλά τη σημασία της δουλειάς τους.
Αν ήμουν θεός. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν είμαι. Δεν μπορώ να κάνω μαγικά. Μπορώ
μόνο να γράφω, ελπίζοντας ότι κάτι θα διαβαστεί από κάποιους, κάτι μπορεί να
αλλάξει, λίγο, σε έναν ή μία.
Κι αυτό είναι ακόμη ένα επιχείρημα που συνηγορεί για την δύναμη των "ταπεινών"
έναντι των "διανοούμενων".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου