ΓΡΑΒΑΤΕΣ

Περί γραβάτας το ζήτημα.
Η επίσημη ενδυματολόγος μου εξεπλάγη όταν ανακάλυψε ότι διαθέτω πολλές γραβάτες. Ίσως γιατί στα 5,5 χρόνια της κοινής μας πορείας, με είδε με γραβάτα 2 ή 3 φορές (τις δύο για κηδεία).
Η έκπληξή της αυξήθηκε όταν άρχισε να τις εξετάζει. Πολλές μεταξωτές, από καλά ονόματα - πλήρης αντίθεση με το dress code μου.
"Τι συμβαίνει;" ρώτησε.
"Κληρονομιά από τον πατέρα" της είπα.
Διότι ο πατέρας μου ήταν πάντα καλοντυμένος. Κουστούμι χειμώνα - καλοκαίρι, ραμένα σε ράφτη (έτσι γινόταν τότε) και βεβαίως, γραβάτα.
Ήταν μια λύση οι γραβάτες δώρο, 'οταν μεγάλωσα. Πήγαινα στην Ακαδημίας, δίπλα στην Όπερα, του αγόραζα γραβάτες.
Γύρισαν σε μένα, στέκονται σε παράταξη στο φύλλο της ντουλάπας.
Αλλά είχα και εγώ, παιδί, γραβάτες. Δύο, μια κόκκινη και μια μπλέ. Με λαστιχάκι. Οδυνηρότατο, όταν έπρεπε να τις φορέσω, όπως στη φωτογραφία. Έσφιγγε το λάστιχο το λαιμό, ασφυκτιούσα.  Είχα και παπιγιόν, αυτά μπλε και κόκκινο. Ίδια χάλια.

Κάποτε στην εφηβεία, έρχεται ο πατέρας μου φουργιόζος. 
"Έλα να σε μάθω να δένεις γραβάτα" είπε.
Όρεξη δεν είχα, του έκανα το χατήρι.
"Πρώτα θα μάθουμε τον μονό κόμπο και μετά τον διπλό".
Αδέξιος στα χέρια ήμουν, παιδεύτηκα λίγο με το μονό, τον έμαθα.
"Ωραία" μου λέει "τώρα τον διπλό"
"Στοπ" φώναξα. "Ένας κόμπος μου φτάνει!"
Κρυφογέλασε, καλά, άλλη μέρα, είπε, δεν ήρθε ποτέ αυτή η άλλη μέρα.
Κι έμεινα με έναν κόμπο στη γραβάτα.
Και να δεις που οι κόμποι στην καρδιά μου γίνανε με τα χρόνια πολλοί ... 
 Λες να;;;;