ΤΟ ΦΑΙΝΕΣΘΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΕΙΝΑΙ

Το κείμενο αυτό το δημοσίευσα χθες στο ΦΒ. Παραδόξως έκανε μεγάλο σουξέ - δεν ξέρω γιατί. Αλλά αφού "ψήφισαν" οι αναγνώστες, είπα να το διατηρήσω εδώ, καλού κακού. Ιδού λοιπόν.

Αύγουστος 1975 πηγαίνω για τα μεταπτυχιακά μου στο Πανεπιστήμιο του Κεντ. Πάω στη γραμματεία, τακτοποιώ τα χαρτιά μου και μου λέει η γραμματεύς: 
"Ξέρετε, ο καθηγητής Γκρην που είναι υπεύθυνος των μεταπτυχιακών είναι στο γραφείο του και μου είπε ότι θέλει να βλέπει όποιον μεταπτυχιακό φοιτητή έρχεται".
Ρώτησα που ήταν το γραφείο του, μου είπαν στο κολλέγιο Ντάργουιν, τάδε αριθμός, και ξεκίνησα.

Καθηγητής Γκρήν, μια διασημότητα της εποχής. Είχα μισοδιαβάσει ήδη από την Αθήνα το βιβλίο του Consumer Theory ( εκδ. Penguin) και ήμουν σε μια έξαψη, τουλάχιστον, εν όψει της συνάντησης.

Να πω ότι στη χούντα μπήκα στο πανεπιστήμιο, οι καθηγητές στο οικονομικό της νομικής λιγοστοί, αυταρχικοί και δυσθεώρητοι, περίμενα το εγγλέζικο βαρύ πεπόνι με το σχετικό άγχος.

Πάω στο γραφείο, κτυπάω την πόρτα, ακούω το εμπρός, ανοίγω και βλέπω. Βλέπω έναν άνδρα καθισμένο στο γραφείο του να δουλεύει, μαλλιά γκριζαρισμένα ξανθά πολύ αραιά στην κορυφή και μακριά γύρω από τα αυτιά και σβέρκο, μάτια έξυπνα και διερευνητικά πίσω από γυαλιά, καρώ πουκάμισο με ανεβασμένα μανίκια, μπλου τζην παντελόνι, σαντάλια και, βεβαίως, κάλτσες.

"Ο καθηγητής Γκρην; " ρώτησα δειλά, ενώ σκεπτόμουν "ο βοηθός του θα είναι, ο ίδιος θα είναι κάπου αλλού".

"Μάλιστα" πήρα την απάντηση. Σα να μην τον άκουσα.

"Θα ήθελα να δω τον καθηγητή Γκρήν" ξαναείπα.

"Εγώ είμαι" είπε με μισοχαμόγελο.

Συστήθηκα, με κάθισε στην καρέκλα, ρώτησε αν θέλω καφέ, πιάσαμε κουβέντα. Μιλούσαμε σχεδόν μισή ώρα, με ρώτησε αν έχω βρει δωμάτιο, του είπα μόλις ήρθα, με ρώτησε αν είδα το κάμπους, του είπα όχι ακόμα, σηκωθηκε, πάμε, είπε και βγήκαμε.

Με ξενάγησε στο πανεπιστήμιο, κολλέγια, βιβλιοθήκη, βιβλιοπωλείο, τράπεζες, με πήγε στο γραφείο για τη φοιτητική στέγη, εξασφάλισα δωμάτιο, έφαγε σχεδόν 2 ώρες μαζί μου σα παλιόφιλος, χαιρετηθήκαμε και χωριστήκαμε.

Τώρα, ακούω μιζέριες, κατινιες και μικροψυχίες για ενδυματολογικές σημειολογίες και γελάω.
Όπως γελάω με συναδέλφους που το παίζουν "βαρύ πεπόνι" στους φοιτητές μας. Γιατί εγώ πάντα λέω στον εαυτό μου "αν ο Γκρην σου φέρθηκε έτσι, ποιος είσαι εσύ που θα κρατήσεις τουπέ, μωρέ μάπα;"