Το ημερολόγιο ενός άνεργου, μιας άνεργης, πολλών ανέργων. Που σπάνε τη σιωπή τους, βγαίνουν από την αφάνεια, μιλάνε σε πρώτο πρόσωπο για τους ίδιους, τους δικούς τους, για εμάς.
Διαβάστε το, επιβάλλεται.
Επιβάλλεται γιατί η φωνή απόγνωσης πρέπει να ακουστεί από όλους. Από εμάς που έχουμε ακόμα δουλειά για να σκεφτούμε χωρίς αυταρέσκεια τη ζωή μας. Από τους άλλους, τους άνεργους, για να καταλάβουν ότι δεν είναι μόνοι, είναι πολλοί, ότι δεν είναι οι ένοχοι, είναι τα θύματα, ότι δεν είναι αριθμοί, είναι άνθρωποι, ότι δεν είναι αδύναμοι, είναι ισχυροί, αν και ευάλωτοι. Δυνατοί, αρκεί να σπάσουν τη σιωπή, να βγουν από το περιθώριο, να αποκτήσουν πρόσωπο, να διεκδικήσουν τη ζωή τους. Όπως τους αξίζει.
Επιβάλλεται γιατί το βιβλίο αυτό είναι ένα ιστορικό ντοκουμέντο. Μιλάει για την Ελλάδα του σήμερα, και όχι μόνο για την Ελλάδα, χωρίς καλλωπισμούς, χωρίς υπεκφυγές, χωρίς δήθεν.
Επιβάλλεται, τέλος, γιατί είναι ένα βιβλίο - και ίσως να σας φανεί παράδοξο, αλλά έτσι είναι, βαθειά επιστημονικό. Προσφέρει την εμπειρική απόδειξη, για άλλη μια φορά, των συνεπειών της ανεργίας. Των συνεπειών στο άτομο, στην οικογένεια, στις σχέσεις, τους φίλους, στη γειτονιά, στην πόλη, στην οικονομία, στην κοινωνία.
Ασχολούμαι με την ανεργία σχεδόν 30 χρόνια. Έχω διαβάσει, έχω ερευνήσει, έχω γράψει ουκ ολίγα. Με βιβλία σαν κι αυτό, διαβάζοντας τις αφηγήσεις σε πρώτο πρόσωπο, τις καταθέσεις βιωμάτων και ψυχών, και τα σημειώματα του επιμελητή, νοιώθω τη μεγάλη πίκρα, τη μεγαλύτερη πίκρα: Οι προβλέψεις, φόβοι, ανησυχίες, το δυσοίωνο το προσωπικό μου, πείτε το όπως θέλετε, δυστυχώς δεν διαψεύστηκαν.
Χρωστάω προσωπικά ευγνωμοσύνη στον Χριστόφορο Κάσδαγλη γιατί με κρατάει στο δρόμο μιας κοινωνικής επιστήμης που οι άνθρωποι είναι άνθρωποι. Και νομίζω ότι του χρωστάμε όλοι μας, καθένας ξεχωριστά και ως κοινωνικό σύνολο ένα μεγάλο ευχαριστώ για το μάθημα που δίνει παραδειγματικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου