Ιστορία αληθινή.
Έμενα πολλά χρόνια σπίτι μου στο Σχοινιά. Με ένα λυκόσκυλο βέλγικο στον κήπο και μια σκυλίτσα -Κλάρα, όνομα και πράγμα, σαν κλαράκι ήταν - αλλά φωνακλού, κοιμώμουν τα καλοκαιρινά βράδια με ανοικτές πόρτες και παραθύρια (και πολλά φιδάκια για το φόβο των κουνουπιών, και όταν λέμε κουνουπιών, εννοούμε ΚΟΥΝΟΥΠΙΩΝ).
Είχα και τη βεβαιότητα ότι κοιμάμαι ελαφρά. Τι στο διάολο κάθε τρεις και λίγο ξύπνιος ήμουν το βράδυ.
Από το πίσω μέρος του σπιτιού είχε το δικό του σπίτι ο "καπετάνιος". Καπετάνιος πραγματικός, του εμπορικού ναυτικού, πήρε τη σύνταξη, δυο ροντβάιλερ και ένα άλογο, και τα απογεύματα μου εκανε επίσκεψη για λίγο κουβεντούλα, αυτός καβάλα, εγώ πεζός, αυτός στο δρόμο, εγώ πίσω απ' την καγκελόπορτα, τα σκυλιά να γαυγίζουν, τα λέγαμε κανένα 5λεπτο. Μόνοι ζούσαμε κι οι δυο, λογαριασμό δεν δίναμε. Καμιά φορά πίναμε κι ένα ουίσκι ...
Εκεί που πίναμε το ουίσκι μου τα είπε: "Ελπίζω να μην τρόμαξες χθες το βράδυ".
"Γιατί τι έγινε;" ρώτησα.
Πνίγηκε και κοντεψε να πέσει από την πολυθρόνα (του σκηνοθέτη παρακαλώ, με άσπρο πανί). "Καλά ρε! Δεν άκουσες τους πυροβολισμούς;"
"Ποιους πυροβολισμούς;" ψελισα.
Μου είπε την ιστορία: Κατά τις 3 - 3.30 το βράδυ τα σκυλιά του και τα σκυλιά μου γαύγιζαν "περέργα", ξύπνησε, βγήκε στο πάνω μπαλκόνι και είδε μια σκιά ανθρώπου να σέρνεται ανάμεσα στα σπίτια μας, στο άκτιστο οικόπεδο. Φώναξε "ποιος είναι" (αλτ τις ει, που λένε), η σκιά δεν έδωσε το σύνθημα, ζάρωσε κι όλας, πήρε κι αυτός το όπλο του και έριξε τρεις φορές στον αέρα, τρέποντας τη σκιά σε άτακτη φυγή.
Τον άκουγα συγχισμένος. Η ιδέα που είχα για το ελαφρύ του ύπνου μου είχε καταρρακωθεί δια παντός. ...
Τώρα τι σας λέω κάτι που μπορεί να σας το έχω ξαναπεί επιπλέον. Ουδέν ενδιαφέρον έχει το γεγονός στο φινάλε. Όμως, έχει η συνέχεια.
"Θα μπαρκάρω πάλι" μου λέει μετά από λίγο καιρό. Καπετάνιος σε γκαζάδικο θα έμπαινε. 'Ηξερα είχε πρόβλημα και μια κόρη με ανάγκη μεγάλη, καθότι "παιδί με ειδικές δυνατότητες".
Του ευχήθηκα καλοτάξιδος και τον έχασα. Μήνες πολλοί. Ένα απογευματάκι τον ξαναβλέπω. Αδυνατισμένο, κακοπαθημένο, άλλος άνθρωπος.
"Τι γίνεται καπετάνιο" του λέω. "Καλώς ήρθες".
Μου είπε την ιστορία. Το γκαζάδικο έπιασε Ισραήλ και μετά Συρία. Στη Συρία πήγαν καρφωτοί ότι είχαν πιάσει πρώτα Ισραήλ. Φυλακή αυτός σε άθλιο μπουντρούμι με καμιά 20 άλλους παρέα, κατάσχεση στο πλοίο.
Ο πλοιοκτήτης βέβαια ενεργοποιήθηκε. Πέτυχε να απελευθερώσει το πλοίο. Ξέχασε μόνο τον καπετάνιο ...
Μετά από μήνες με τα χίλια ζόρια και κάποια εκατομμύρια (ναι επί δραχμής η ιστορία - αλλά τα λεφτά ήταν δολλάρια) που έδωσε ο αδελφός του από Αμερική, γύρισε πίσω. Δεν πήρε από τον πλοιοκτήτη ούτε τα λεφτά του.
Κι όταν ακούω για "σωτήρες" ομάδων που ανοίγουν το πουγκί και ξοδεύουν μου έρχεται να ξεράσω.
Και μερικές φορές το κάνω κι όλας ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου